در دروازه رو می شه بست...

  در سرزمین قد کوتاهان معیارهای سنجش هماره بر مدار صفر سفر کرده اند...

        من از عناصر چهارگانه اطاعت می کنم،

                         و کار تدوین نظامنامه قلبم

                                  کار حکومت محلی کوران نیست...

پ.ن. 1.  چه می کنه این دهن بی چفت و بست مردم، گاهی فکر می کنم چه طور ذهنشون اونقدر گنجایش داره که به غیر از خودشون بقیه هم توش جا می شن. من که حتی فرصت نمی کنم به خودم گیر بدم...

پ.ن. 2.  رفتن آدما گاهی باعث می شه یادی ازشون بکنیم، واقعا آیا مرده پرست نیستیم؟؟  "نادر ابراهیمی" تا وقتی بود حتی اسمشم نشنیده بودیم، اما حالا روزی هزار تا مطلب می بینیم ازش...

به بهونه نوشتن این پست، یه تیکه از نامه ابراهیمی به همسرش رو از مجموعه "چهل نامه کوتاه " میارم اینجا که خیلی بی ربط به حال و هوای من نیست... هرچند می دونم سخته باورهای هزاران سالمون رو دور بریزیم ولی خوب اگرم مراد نیابیم لااقل به قدر وسع بکوشیم...

ببخش اما فراموش نکن

بانوی بزرگوار من 

چرا قضاوت های دیگران در باب رفتار، کردار، و گفتار ما، تو را تا این حد مضطرب و افسرده می کند؟
راستی این «دیگران» که گهگاه این قدر تو را آسیمه سر و دلگیر می کنند، چه کسانی هستند؟
آیا ایشان را به درستی می شناسی و به دادخواهی و سلامت روح ایشان، ایمان داری؟ 
عیب تو این است، که از دشنام کسانی می ترسی که نان از قبل تهدید و باج خواهی و هرزه دهانی خویش می خورند – و سیه روزگارانند، و به ناگزیر...

تو دلت می خواهد که حتی مخالفان راه و نگاه و اندیشه و آرمان ما نیز ما را خالصانه بستایند و دوست بدارند...
این ممکن نیست، نیست، نیست عزیز من؛ این  ممکن نیست. در شرایطی که امکان وصول به قضاوتی عادلانه برای همه کس وجود ندارد، این مطلقا مهم نیست که دیگران ما را چگونه قضاوت می کنند؛ بلکه مهم این است که ما، در خلوتی سرشار از صداقت، و در نهایت قلب مان، خویشتن را چگونه داوری می کنیم...
عزیز من!
بیا به جای آن که یک خبر کوتاه در یک روزنامه ی امروز هست و فردا نیست، اینگونه برآشفته ات کند، بیمناک و برآشفته از آن باش که ما، نزد خویشتن خویش، از عملی، حرفی، و حرکتی، مختصری خجل باشیم. این را که پیش از ما بسیار گفته اند، باور کن:
هرکس که کاری می کند، هر قدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی ست که کاری نمی کنند.
هرکس که چیزی را می سازد- حتی لانه فروریخته یک جفت قمری را – منفور همه کسانی ست که اهل ساختن نیستند.
و هر کس که چیزی را تغییر می دهد – فقط به قدر جا به جا کردن یک گلدان، که گاه درون آن ممکن است در سایه بپوسد و بمیرد – باید در انتظار سنگباران همه کسانی باشد که عاشق توقف اند و ایستایی و سکون.

از قدیم گفته اند، و خوب هم، که: عظیم ترین دروازه های ابر شهر های جهان را می توان بست؛ اما دهان حقیر آن موجودی را که نتوانسته نیروهایش را در راستای تولید مفید یا در خدمت به کار گیرد، حتی برای لحظه یی نمی توان بست.
آیا می دانی با ساز همگان رقصیدن، و آن گونه پای کوبیدن و گل افشاندن که همگان را خوش آید و تحسین همگان را برانگیزد، از ما چه چیزی خواهد ساخت؟

عمیقا یک دلقک؛ یک دلقک درباری دردمند دل آزرده، که بر دار رفتار خویشتن آونگ است – تا آخرین لحظه های حیات.