Hiç yara almadan … Aynadan geçemezsin

* 

* ببوس مرا به تمام عمق وجودت که حلاوت لعلت بزداید لحظه­ای چند این زهر هلاهل را که جرعه جرعه بر کامم میریزند...
برای گذر از آینه زخم را گریزی نیست...

.

* نامردمانیم ما... نامردمان... نامردمانی که نجابت را به جوی نمیخرند و نام بلاهت بر آن مینهند... نامردمانی که عیارشان عیار نامردیست و مرد را انگ نافهمی میزنند... نامردمانی که شرافت را طلب نمی­کنند... هوای سنگینی ست اینجا... هوای نامردی ست و هوای بیشرمی...

.

خزنده باشی و بخزی روی زمین شرف داری به پرنده­ای که رویای پریدن یادش رفته باشد... که پرنده باشی و هوس پرواز نکنی... یادت هست آنروز را که گفتم شاه در جعبه مهره ارج و قربش بیشتر است تا شاه مات... چه عیان نفهمیدم... شاه باشی و در جعبه شطرنج ، هوس صفحه شطرنج که نکنی... چه فرق تو را با پیاده­ها که همه از یک قسمید وبرابر... شاه که باشی در صفحه شطرنج گردن می­افرازی برای لحظه لحظه بودنت... که میجنگی برای ماندنت که نمیشوی همسنگ پیاده­ها، از جنس سکون... که گردن نیفرازند فردای روزگار پیاده­ها... که سقوط شرف دارد به سکون...

.

گله بسیار دارم... از خودم به گناه فراموشی... به گناه خواب... به گناه خاموشی... به گناه نسیان پی در پی و هر روز و هر ساعت...به گناه فرار از عصیان... از زخمهایی که آنها را نه گریزیست، نه درمانیست، نه نسیانی....

 گله بسیار دارم...

.